Powstanie Kościuszkowskie, które rozpoczęło się 24.03.1794r., to pierwsze polskie powstanie narodowowyzwoleńcze rozpoczynające okres walk zbrojnych w okresie zaborów. 4.04.1794r. T. Kościuszko wyszedł ze swoimi wojskami  - 4 tys. żołnierzy, 2 tys. chłopów kosynierów i 12 dział - z Krakowa. We wsi Luborzyce dołączył do niego gen. A. Madaliński ze swoimi oddziałami. 4.04. 1794r. wojska polskie spotkały się z oddziałami rosyjskimi dowodzonymi przez gen. Tormasowa i gen. Denisowa. Rosjanie liczyli na łatwe zwycięstwo i nagrody od carycy Katarzyny II. Stało się jednak inaczej, pomimo że ustawienie wojsk było niekorzystne dla Polaków. Bitwa rozpoczęła się ok. godz. 15. Rosjanie przypuścili ostry atak artyleryjski. W bitwie uczestniczył ulubiony oddział carycy Katarzyny II -  pułk Jekatierynosławski.  W wirze walki  wzięli udział polscy generałowie Zajączek i Madaliński. Po 2 godz. walki Kościuszko poprowadził do boju oddziały kosynierów, w ten sposób wprowadził ich w nieśmiertelną sławę historii. To oni przechylili szalę zwycięstwa na naszą stronę. Po zakończonej bitwie pole walki usłane było trupami i rannymi. Po stronie polskiej było około 500 zabitych, po stronie Rosjan ponad 1000. W tej bitwie chłopskimi kosami zdobyliśmy rosyjskie armaty, co dało nam niespodziewane zwycięstwo i było niemal cudem. Bohaterem tej bitwy został chłop Wojciech Bartosz, któremu za odwagę okazaną na polu walki T. Kościuszko nadał nazwisko Głowacki, stopień chorążego i majątek ziemski. A najważniejsze zyskał sławę, stał się legendą i wszedł na stałe do historii. Zwycięstwo dało Polakom wiarę we własne siły i powodzenie dalszej walki. W 100 –lecie bitwy powstał obraz „Panorama Racławicka” , który dziś we Wrocławiu corocznie oglądają tysiące ludzi z różnych zakątków świata, nie mówiąc o samych Polakach. Bitwa pokazała, że czasem możliwe jest to, co wydaje się niemożliwe.